همانند کسی که درشب یلدایی، خسته از ظلمت و تیرگی، چشم به افق دوخته و دمیدن و روشنایی خورشید را آرزو می کند.

همانند کسی که در بیابانی بی انتها سرگردان مانده، تنها و وحشت زده رهنمایی را می طلبد.

همانند کسی که در قحطی و سالی بی باران، در کنار مزرعه ی عطش زده اش، به امید پدیدار گشتن ابر رحمت، دیده به کرانه های آسمان، چشم دوخته است.

همانند کسی که در حین بالا رفتن از کوهی، پایش لغزیده و دست به سنگی گرفته و کمک دهنده ای را فریاد می کند.

همانند کسی که در کنار بستر بیماری عزیز، ترسان از جان دادن او، ورود طبیبی درد آشنا را لحظه شماری می کند.

باید هر صبح و شام چشم انتظار فرج ماند.

امام صادق (علیه السلام ):
منتظر ظهور امام زمان (عج) بودن، حرکت به سوی ظهور داشتن و عمل به آرمان های موعود نمودن است و چنین انتظاری خود فرج و گشایش به حساب می آید.

جامعه ی منتظر جامعه ای پویاست. جامعه ای متحرک و فعال است که حاکمیت طاغوت را نفی می کند و بی عدالتی را بر نمی تابد.

انسان منتظر انسانی کوشاست، انسانی جهادگر و مبارز است که در مسیر اقامه ی توحید و استقرار ولایت از نثار هر چه دارد، دریغ نمی ورزد.

« ا لمنتظر لامرنا کالمتشحط بدمه فی سبیل الله »
« کسی که چشم انتظار حاکمیت ما باشد، مانند مجاهدی است که در راه خدا به خون خویش غلطیده باشد.»